من کنون در کشورِ چینم ننه!

 خوابتان را گاه می بینم ننه!


گشته این جا کار و بارم رو به راه

من به عمر مانده خوش بینم ننه!


مَردمِ این جا همه بی دین و مست

خوش به حال من که با دینم ننه!


نیست این جا آشِ کشک و اِشکنه

 زین سبب بی حال و غمگینم ننه!


یک تنه هر کار سختی می کنم

تازگی ها مثل « فردینم » ننه!


گشته ام جِنتلمن و سرمایه دار

نه دگر لاتم، نه مسکینم ننه!


جای خر، ماشین سواری می کنم

کیف دارم جای خُرجینم ننه!


بنده « صغری » را نمی خواهم دگر

بلکه خاطرخواهِ « اوشینم » ننه!


ماه دیگر با زنم  یعنی « اُشین »

رهسپارِ شهرِ برلینم ننه!


دادم این نامه که گویم شرحِ خود

با جوابی دِه تو تسکینم ننه.


( بعد چندی با قوافی‌ی دگر

کرد زین سان آه و نفرینم ننه: )


زن گرفتی و غلط کردی ننه!

من که می دانم تو ولگردی ننه!


پخته ام آشی برایت خوش مزه!

وای اگر یک لحظه برگردی ننه!


پشت در صغری نشسته با چماق

 از سفر بازآ اگر مردی ننه!

امیرحسین ‌خوش‌حال